Η νεκροψία θα δείξει

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη με το είδος «κόμικς». Η μοναδική ουσιαστική μου εμπειρία είναι με τα παπιά του Καρλ Μπαρκς. Δεν νομίζω να μετράει ως προϋπηρεσία. Διάβασα «Το Πτώμα» των Τάσου Ζαφειριάδη, Γιάννη Παλαβού σε εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου πρώτα απ’ όλα γιατί μου το πρότεινε ανεπιφύλακτα η φίλη μου Don’t Ever Read Me.

Σε ένα διαμέρισμα ανακαλύπτεται το πτώμα ενός ηλικιωμένου σε αποσύνθεση. Το γραφείο τελετών που αναλαμβάνει την κηδεία είναι υποχρεωμένο να περιμένει την κόρη του νεκρού, που λείπει στο εξωτερικό. Ένας υπάλληλος του γραφείου θα ξενυχτήσει το πτώμα ως την άφιξη της κόρης. Ένα πικρά αισιόδοξο κόμικς.

Μετά την πρώτη ανάγνωση, οι μόλις 48 σελίδες του μου φάνηκαν λίγες. Έχω συνηθίσει από τα 600σέλιδα μυθιστορήματα (σπάνια διαβάζω διηγήματα) και μου αρέσει η σταδιακή ανακάλυψη των χαρακτήρων, των κινήτρων, του παρελθόντος, του μέλλοντος, της ιστορίας.  Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι λοιπόν με την αμεσότητα της γραφής και του σχεδίου του «Πτώματος». Μέσα σε λίγα καρέ μαθαίνεις ότι χρειάζεται για τη ζωή του λιγομίλητου Λευτέρη, το παρελθόν, το προβλεπόμενο (?) μέλλον του. Σε μια ονειρική σεκάνς τα ζεστά χρώματα σε κάνουν να νιώθεις τις φλόγες της «κολάσεως» και οι ταυτίσεις και οι αναγωγές γίνονται άκοπα. Εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία το μικρό αυτό βιβλίο χωράει όλη την μοναξιά και την αποξένωση της πόλης και καταφέρνει με ένα σουρεαλιστικό φινάλε να κλείσει με μια αισιόδοξη νότα.

Στην παρουσίαση του βιβλίου στη Λέσχη Φίλων Κόμικς, ο Γιάννης Παλαβός –φανερά τρακαρισμένος – μου υποσχέθηκε εγγράφως ότι σε περίπτωση που δεν μου αρέσει, θα με κεράσει μπύρες. Ο τίτλος του ποστ είναι η αφιέρωση που μου έγραψε. Γιάννη, τις μπύρες ελπίζω κάποια στιγμή να τις κεράσεις γιορτάζοντας τη μεγάλη επιτυχία του «Πτώματος«.

σελιδοδείκτης: http://wp.me/pTiK1-6r7