anti- #blogoscars 2012: Πατάτες και Ντομάτες

υπότιτλος: Κλείστε την σε ίδρυμα να ησυχάσουμε επιτέλους!

Δεν μαζεύτηκαν τόσα πολλά όσα πίστευα. Και δεν θα τολμούσα ποτέ να βάλω τίτλο «τα χειρότερα της χρονιάς» γιατί ίσως δεν είναι. Δεν θέλω να χαλάω χρόνο από τη ζωή μου για αυτά (τα χειρότερα). Ας τα πούμε λοιπόν απογοητευτικά, ο βαθμός απογοήτευσης ποικίλει. Και στην τελική να θάψω θέλω!

A Dangerous Method

Σίγκμουντ Φρόυντ. Καρλ Γιουνγκ. Viggo Mortensen και Michael Fassbender. Σε μια ταινία του David Cronengberg.  Ψυχανάλυση, σεξ, μια απαγορευμένη σχέση και μια φιλία μεταξύ ανδρών, σχεδόν ερωτική. Σε μια ταινία του David Cronenberg. Μα καλά, που έγινε τόσο μεγάλο λάθος; Με δύο λέξεις: Keira Knightley. Ποτέ δεν της είχα καμία ιδιαίτερη συμπάθεια, το αντίθετο. Μόνο στο «Atonement» μου άρεσε. Στο «A Dangerous Method»  απλά τη μίσησα. Και δηλώνω ευθαρσώς, αν ξαναδώ ταινία της, θα κάτσω να μου ρίξετε ξυλιές στον κώλο (ο Fassbender θα προτιμηθεί γι’ αυτό το σκοπό). Μπορεί η ταινία να είχε ένα σωρό αδυναμίες, αλλά πραγματικά, κάθε φορά που  έβλεπα αυτή και τον ηλίθιο προγναθισμό της στην οθόνη ήθελα να μπορώ να πιάσω τον Cronenberg από το γιακά και να του φωνάξω μέσα στη μούρη «where were you? what were you thinking?» Χειρότερη και από την πιο-υστερική-πεθαίνεις Πέγκυ Τρικαλιώτη που είχε παίξει το ρόλο στο θέατρο. Πραγματικός άθλος. Η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς.

 

+++++++++++++++++++++++++

We Need To Talk About Kevin

Άλλη αντιπαθητική από ‘κει. Ναι, εντάξει ηθοποιάρα, αλλά δεν είναι του στυλ μου η, κόμπο ξωτικό/εξωγήινος, «είμαι τόσο κουλ που έχω αναστήσει τη νεκροφιλία», Τίλντα. Με έπεισε βέβαια στο ρόλο της μητέρας του νέου Ντέμιαν, καλό πρωτογενές υλικό (αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο), καλές ερμηνείες, ενδιαφέρον το build up… αλλά… ΜΠΑΣΤΑ! Πόση ώρα θα την βλέπουμε να καθαρίζει κόκκινες μπογιές από το πάτωμα, το παράθυρο, τα χέρια της, από, από, από; Από τις Γουορχολικές κονσέρβες ντομάτας ενοχλήθηκα, αλλά μετά το κακό παράγινε. Εντάξει, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ, έχει αίμα στα χέρια της, μην μας υποτιμάς έτσι ως κοινό ρε Λυν να πούμε.  Χαλάστηκα με όλον αυτό τον τόσο προφανή συμβολισμό in our face again and again, until we bleed ourselves. Όχι αλήθεια, ΚΟΙΤΑ!

+++++++++++++++++++++++++

The Kid With the Bike

Ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές, πολύ δυνατά. Απίστευτος ο πιτσιρικάς. Ενδιαφέρον σενάριο.  Λίγο πριν από τη μέση και μετά όμως  θυμήθηκα τον Άντριαν Μολ (ο οποίος  έχει πει μια θεϊκή ατάκα για οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να βρεθείς). Διάβαζε που λέτε (ο Άντριαν) ένα βιβλίο με ένα αρκουδάκι που σε κάθε σελίδα κάποιος ήθελε να το φάει (ο κυνηγός, ο λύκος και άλλοι) και αυτό του προκαλούσε μια ανυπομονησία που τον έβαζε σε μπελάδες (τον Άντριαν). Έτσι λοιπόν και ο Cyril. Μάλλον είναι θέμα σκηνοθεσίας των Νταρντέν αυτή η συνεχής αγχωτική αίσθηση ότι στο επόμενο καρέ παραμονεύει η καταστροφή (ακόμα και ο θάνατος, πως τρέχεις έτσι με το ποδήλατο ρε κωλόπαιδο;). Μια, δυο, τρεις κουράζεσαι. Χώσε κι άλλους μπελάδες και δράμα, enter κι ένα politically correct closure, ζήτα κι ένα συγγνώμη και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ευτυχώς το κατεβάσαμε και δεν πληρώσαμε εισιτήριο.

++++++++++++++++++++++++

Source Code

Συμπαθητικό, μου κράτησε το ενδιαφέρον, πέρασε στα μουλωχτά και το μηνυματάκι του. Αλλά μετά το «Moon» περίμενα πολύ περισσότερα από τον Duncan Jones.   Δεν κατάλαβα αν ήθελε να είναι b-movie ή blockbuster, αλλά ότι και να ήθελε το αποτέλεσμα ήταν κάπως μετέωρο. Επίσης κάτι απροσδιόριστο δεν με πείθει στη φάτσα του Jake Gyllenhaal. Γκομενάρα η Vera.

+++++++++++++++++++++++++

Red State

Ανήκει στην  ομάδα ταινιών με τον εξαιρετικό τίτλο τιμής: Τη σταμάτησα μετά τα 40 πρώτα λεπτά. Δεν άντεχα άλλο, δεν είχα καν στοιχειώδη περιέργεια να δω που το πάει. Εκνευρίζομαι αφόρητα και χάνω την υπομονή μου σε dt με όλες αυτές τις θρησκοληψίες. Αφού να φανταστείς, παραλίγο να χώσω και το «A Separation» σε αυτή τη λίστα, γιατί χαλάστηκα στο τέλος με το Κοράνι.

Οι μετριότητες και τα αδιάφορα  δεν μπαίνουν σε λίστα κι ας ήταν αρκετά. Τι να γράψεις για το φλύαρο κι ανούσιο Chatroom; Το κλισεδιάρικο μελό Win Win; Το καθόλου μα καθόλου αστείο Some Guy Who Kills People; Το ανιαρό και γλυκανάλατο εντελώς εκτός του πνεύματος του βιβλίου One Day; Το μια από τα ίδια, μόνο που τώρα ξέρεις και περιμένεις κάτι λίγο διαφορετικό δεύτερο Sherlock Holmes; Το άνευρο Perfect Sense; (καλά γι΄αυτό θα γράψω: ωραία βυζάκια η Εύα).  Βαριέμαι να αναφέρω κι άλλα. Με τις υγειές μας.

Shortlink http://wp.me/pTiK1-6Bz