Για όλους όσους είδα, αγάπησα, χάιδεψα, έχασα και ξαναβρήκα

Υπηρέτες
κηπουροί
μάγειροι
γείτονες
οι πεθαμένες θείες
οι θεράποντες του παλατιού
η γριά της καλύβας
που ετοιμάζει το ποτό
η Ντουζολίνα και ο Καρδινάλιος
επίσκοποι
νεωκόροι
οι καρβουνιάρηδες του Μόντε Σοράντο
η φτωχή Παλμίρα με τα ραμμένα μάτια
όπως τα ζώα μέσα στη γη
η Βασίλισσα
η Βασίλισσα χωρίς κορώνα
με το μεταξωτό σκουφί
τις χρυσές παντόφλες
που κάνει νόημα στην κυρία
η κυρία χωρίς φωνή
που κάνει νόημα
στους αυλικούς
φρουροί
παρασημοφορημένοι
γαλανοφορεμένοι
κολαροφορεμένοι
σιριτωμένοι
κάτω από τα φαλακρά κίτρινα κεφάλια
ο γελαδάρης και ο παραγιός
όλοι οι περίεργοι
της εξοχής και της πόλης
κάτω από την εκκλησία και κάτω από τη συκιά
οι γυναίκες της Καλτάρας
με τις μυρωδάτες φούστες
οι Αγγλίδες με τα κυλοοτάκια
χωροφύλακες
αστυφύλακες
γιατροί
φαρμακοποιοί
τραυματιοφορείς
νοσοκόμοι
συμβολαιογράφοι
και όλοι όσους έχω κοιτάξει
αφήσει
χάσει
ξαναβρεί
και εσείς κάτω από το κρεβάτι
Τιτιάνα
Μαριέλα
Μαυριδερή
Ασπρούλα
Κυνηγίτσα
Αγριμάκι
Μαστραντώνη
Κυνηγημένε
Πισωσπίτη
Καρβουνάκι
Άφαντε
Χοντρούλη
Ομορφομάτη
Ορνιθοσφάχτη
Μαδημένε
Εξομολογητή
κι όλους όσους είδα
αγάπησα
χάιδεψα
έχασα και ξαναβρήκα
η κούνια μου
δεν ξέρω που ήταν
σε ποιο δωμάτιο του σπιτιού
θυμάμαι όλους τους δρόμους
και τα πατήματα
η υπηρέτρια
η νύχτα των Χριστουγέννων
το κουβαδάκι στην αμμουδιά
ο δρόμος του σχολείου
τα μανιτάρια το πρωί
η άμαξα
το τραπεζάκι
το φυτό στο παράθυρο
το ασπροκόκκινο ρούχο
το ξίφος και το μαστίγιο
τριγυρίζει πάλι και πάλι στους δρόμους της γης
έχω φτάσει σε αυτό το σημείο
το κακό σημείο του θανάτου
η φτωχή μου καρδιά
από τότε που ακούμπησε στη γη
έσκασε
έτριξε
τσιτσίρισε
σαν ελιά στη θράκα
αλλά στη μύτη των περαστικών
έφτασε μόνο η μυρωδιά του ψητού
όταν ήμουν μικρούλης
κοκκίνιζα σαν περπατούσα
με καινούργιο καπέλο
ύστερα μου φύτρωσαν τρίχες
και βρέθηκα ανάμεσα
σε φαράγγια
αιμασιές
βράχους
θάμνους
ξερόκλαδα
βάτους
μπούφους
λύκους
σκύλους
κουκουβάγιες
τι ωραία συντροοφιά!
έφαγα
ήπια
κοιμήθηκα
ξαγρύπνησα
έμαθα να γράφω
να ντύνομαι
να στενάζω
να κουράζομαι
να ξεκουράζομαι
να κλείνω την πόρτα
να βγαίνω στο παράθυρο
να ξύνω την κοιλιά μου
να ξαπλώνω
και να πεθαίνω
μια γόμα κι ένα μολύβι
σβήνουν
ξαναγράφουν
στη σελίδα
τα ίδια πάντα πράγματα
στις ρυτίδες
του μετώπου
στις ρωγμές
της πέτρας
στους δρόμους
της γης
μένει το σημάδι
τριγυρίζει πάλι και πάλι
όρθιος στα δύο πόδια
με τα τέσσερα καταγής
στους δρόμους
πάνω στις στέγες
έχω φτάσει σ’ αυτό το σημείο
το κακό σημείο του θανάτου
στο στήθος μου
υπάρχει μια φωλιά
πότε γεμάτη
πότε άδεια
και υπάρχει ένας γάτος
με βελουδένια πόδια
νικάει τους ίσκιους
με τα μάτια του
κουλουριάζεται
γουργουρίζει
ξεφυσάει
ρουθουνίζει
γλυκοκοιτάζει
και η φωλιά
όταν είναι άδεια
γεμίζει μέσα στη σιωπή
με μια ανάσα
ξεκούρασης
που ακούγεται
και δεν ακούγεται
πόσες γυναίκες έχω κοιτάξει!
όλες μου έδωσαν
μια λεπτότατη μεταξωτή κλωστή
κλωστές φωτεινές
που άφησα
έχασα
ξαναβρήκα
και ανάμεσα σ’ αυτές
τυλίχτηκα
μπλέχτηκα
κλείστηκα σε κουκούλι
σαν μεταξοσκώληκας
πόσους άνδρες κοίταξα!
κι όλοι μου έδωσαν
μια πέτρα για να χτίσω
και την πέταξαν γύρω μου
εκεί που καθόμουν
και ψήλωσε ο σωρός
ώσπου έγινε ο τάφος μου
τ’ αυτιά μου
είναι δύο χωνιά
για τα λόγια
και το βαρέλι μου
γέμισε
ξεχείλισε
και πήγαινα
πέρα δώθε
με όλα αυτά να βράζουν
κάτω από το καπάκι
του κεφαλιού μου
τώρα βρίσκομαι σε κακό σημείο
το κακό σημείο του θανάτου
σαν μοναχικός σπουργίτης
από βράχο ψηλό
έριξα μια ματιά
στον κόσμο
κοίταξα αυτόν τον κόσμο
είδα και ξαναείδα
και ίσως ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος
αλλά ποιος ξέρει τι!
από τις θάλασσες
από τις στεριές
από τ’ άστρα
δεν κατέχω τίποτε άλλο
από ένα χωραφάκι
αυτό το χωραφάκι
του σώματός μου
περικυκλωμένο από θάμνους
με παράξενη όψη
αλλά σ’ αυτό το μικρό κτήμα
είμαι ένας ιδιοκτήτης
που δεν γνωρίζει αυτό που έχει!
μέσα στη σκάφη της γης
μας έχει ζυμώσει η μητέρα φύση
πατικώνοντας
ζουλώντας
ανακινώντας
τεμαχίζοντας
από τα χέρια της βγήκαμε
με φτερούγες
με ουρά
με τρίχωμα μακρύ
με χρωματιστά φτερά
με δέρμα μαλακό ή σκληρό
φρεσκοπλασμένους
μας απόθεσε στο γρασίδι
να στεγνώσουμε
και ίσως ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος
αλλά ποιος ξέρει τι!


Nino Savarese, Ο γάτος ντι Μπαλάντσα
photo credit ©: hojjathamidi

Yellow Cat

Τώρα που δεν πάμε σινεμά, μπορεί να βλέπουμε ταινίες που ίσως να μην πηγαίναμε ποτέ στην αίθουσα γι’ αυτές, αλλά κοιτάξτε τι χάνουμε στην μεγάλη οθόνη.

Yellow Cat, Adilkhan Yerzhanov, Καζακστάν

Semina il vento

Το παραμύθι που η μάγισσα νικάει στο τέλος

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Χρόνος και διάλυση

bsh

 

«Believe me, my dear fellow, time and dissipation are the two sovereign remedies. In the end, the heart grows callous, and then one ceases to suffer. This is no new truth; I am aware that Alfred de Musset would have put it better. But of all the old sayings, handed down from generation to generation, this is one of the eternal verities. That pure passion of which you dream is, like friendship, only  a myth. Forget your idol for the sake of some light of love. If the ideal woman eludes you, take a fancy to the shapely limbs of some circus girl.
There is no God. There is no moral law. Nothing exists of all we were taught to reverence. We have but one short life, from which it is reasonable to extract all the pleasure we can, while we wait the final horror of death. […] I believe in nothing and nobody».

Pierre Loti, Aziyade

Η Σκιά του Παζολίνι

 

We all drift silently in a world of shadows.
The right night, a place I know. The station hunkers in the heart of this city.
Without a history.
We are all without a history, because we are overwhelmed by it. By the lack of reason, in a civil society that is breaking up, forgetting everything.
The Romans were builders of roads. I, who am a foreigner, travel them. I seek a familiarity that I will not find, I already know that, but it is enough for me to seek it: It is an uncodified move, a journey with eyes wide open. Rome is a body whose strong legs and dirty feet are known to me, hands quick to steal money from your pockets, hired sex, soft, dark hair, muscles that slither, breath that stinks of cigarette smoke and cheap liquor.
Roads. The houses like people: They have a worn, dusty nobility, in this Rome, that yields to time unsparingly. And time, silently, crumbles bricks, molds pavement, brushes bodies with the same gentle, profound caress that I would like to have or experience.
Roads. A troublesome object that I do not see on the asphalt, and the car jerks. A tire absorbs the jolt, smashing what lies beneath it and continuing on its way: maybe a small life has ended, perhaps only a shattered object. At the end of life, the two are equivalent.
Roads. Where I ran as a child there was dirt and grass. I splashed about up to my knees, happy. That time is gone.
Roads. The Romans were builders of roads, but that time is gone as well.
Piazza dei Cinquecento, legs spread, lies there waiting. The fools, those who can’t see, think they can rape her, possess her. But in this dark, nocturnal cavity they are lost, devoured, chewed up and spit out as small white bones. I, on the other hand, know. I know the secret, and will not get lost.
The station is a door: From there you go or return.
The station is a lady covered in rags, with garbage for jewels. She laughs, deceptively indulgent and defenceless, hiding the gnashing of her teeth behind the trains’ clatter. She whispers promises she will not keep, but she is always a mystery because men believe in lies and let themselves be lulled by them. Rome knows all secrets, protects all sins. It is a museum of sorrow and shame, where the executioner laughs at the victim whose head he is preparing to lop off, with no remorse whatsoever and with unbounded craving.
The little garden is a place of bones. It is a city of secrets, catacombs, buried memories replaced by artfully constructed recollections. But here, in the little bone garden, it is impossible to lie. There are places where the city reveals itself. It can do so because nobody really looks, no one sees anything except what he wants to see.
But I know.
I am aware of the fraud. I revealed the secret. Still, I am not a danger, since no one will believe me. Rome ca do this: display the truth, make it her whore, and sell it to the highest bidder.
Ghosts crouch in the little bone garden.

We all drift along, silent, alone.
it’s like a breath I am lacking, that I continue to look for, driving around aimlessly, with eyes that see in the dark, matching profiles and desires. Desire fulfilled is a simulated death. And like every death, it examines the meaning of life retrospectively, transforming it into myth. Desire is the articulation of a solitude form which I will not emerge, except at the instant of an embrace. A moment, a caress, a body that responds like an object, in the unreasoning workings of sensation.
I have a powerful, expensive car. I pull up, knowing I’ve been spotted.
In Piazza dei Cinquecento, I drive around the heart, mine, that of the city.
At the drink stand, there’s a fat, sweaty man. He is an actor made for the part, as if in the entire city, in all the stands of Rome, there were only variations of that same role, in male or female versions. Performing spectres, full of life that I cannot think of as sentient, with open shirts, oil stains on their undershirts, hands gripping the glass, squeezing the life out of it before handing it to the customer. And the customer, a young man with heavy cigarette breath, his curls straightened to look more gorgeous and his beard pointlessly shaved to make him appear older, takes the glass without bothering to be polite. Rome is not polite. Rather, she is a slut, astute and well aware of her urges, who when caught with her hands in the till absolves herself by displaying her illustrious medals: Nero’s crown, the Colosseum’s stones, grass, cats, the Pope, political figures. They have all lied. All of them. Including the cats.
I have an expensive car, that is known here, which does not necessarily make me one of the family. I am the rich uncle: My eccentric manias are tolerated as long as I bring money. My gaze is not heavy. It skims, in order to procure what I need: targets with curly hair. Shoes with a wedge, to appear taller. Sweaters tight across the chest, in colours like small suns in the night. I wonder what life drifts through those heads. But it doesn’t matter to me. It really doesn’t matter to me. The thoughts are mine. The body I look for elsewhere.

Δύο Εικόνες

 

*The Eremites (Die Einsiedler), Ronny Trocker
** Big Big World (Koca Dunya), Reha Erdem

Δύο ταινίες, δύο print screen. Συνειδητοποίησα πως κάπως ταιριάζουν κι είπα να τις αναρτήσω μαζί.

«άδεια»

«…βρισκόταν πάντα φυλακισμένος και το κελί του ήταν μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη χώρα. […] μονάχα η θάλασσα αποτελούσε μια έξοδο, αλλά κι αυτή η έξοδος ήταν κλεισμένη με τα τεράστια κλειδιά της γραφειοκρατίας, που ‘ταν και τα χειρότερα. Εκείνη την εποχή υπήρχε έξαρση στη γραφειοκρατία, μια παγκόσμια πλημμύρα από άχρηστα χαρτιά, γεμάτα σφραγίδες, χαρτόσημα, υπογραφές και προσυπογραφές, των οποίων τα ονόματα εξαντλούσαν τα συνώνυμα της «άδειας», του βιβλιαρίου, του διαβατηρίου κι όλες τις άλλες λέξεις, που θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι επιτρέπεται η μετακίνηση από τη μια χώρα στην άλλη, από τη μια επαρχία στην άλλη και πολλές φορές από τη μια πόλη στην άλλη. Οι εφοριακοί, οι εισπράχτορες δικαιωμάτων, διοδίων, δημοτικών φόρων και οι τελωνειακοί του παλιού καιρού δεν ήταν παρά μια γραφική προαναγγελία του στρατού των αστυνομικών και πολιτικών, που τώρα ξεφύτρωναν παντού, οι μεν από το φόβο της Επανάστασης κι οι δεν απ’ το φόβο της αντι-Επανάστασης, για να περιορίσουν την ελευθερία του ατόμου, σε ό,τι αφορούσε την πρωταρχική και γόνιμη δυνατότητα της μετακίνισης πάνω στον πλανήτη, που του ΄τυχε να κατοικεί. […] είχε πανικοβληθεί, άναβε απ’ το θυμό στη σκέψη πως ο άνθρωπος, αρνούμενος τον προγονικό νομαδισμό του, θα ‘πρεπε να υποτάξει την κυρίαρχη επιθυμία του για μετακίνηση σ’ ένα χαρτί«.

Αλέχο Καρπεντιέρ, Ο αιώνας των φώτων, 1962
μτφρ. Ι. Κανσή – Β. Τράπαλη, Εξάντας 1986

«άδεια»

Blogoscars express 2015

Σενάριο

10. A Most Wanted Man
9.  Coherence
8.  The Imitation Game
7.  Ida
6.  Interstellar
5.  Locke
4.  ’71
3.  Boyhood
2.  Birdman
1.  The Grand Budapest Hotel

εκεί έξω, πέρα, πέρα μακριά

Το διαβάζω με απελπιστικά αργούς ρυθμούς. Που και που τσακίζω κάποιες σελίδες. Κι είπα να μοιραστώ αυτό μαζί σας. Νομίζω ταιριάζει πολύ στο μαύρο μας χειμώνα.

«Έτσι πήγαν – πήγαν εκεί πέρα, πέρα μακρία… Κολυμπούσαν και κολυμπούσαν, τέσσερα εύπιστα αμφίβια καθ’ οδόν προς μακρινά συστήματα, προς τα σύννεφα που ζούσαν κει που ο ουρανός συναντούσε τη θάλασσα. Ο Κιθ κολυμπούσε στο πλευρό της Λίλι. Έδινε όσο λιγότερη προσοχή μπορούσε σ’ όλους τους καρχαρίες, τα μπαρακούντα, τα γιγάντια χταπόδια, τους ξιφίες, τους κροκόδειλους, τους λεβιάθαν, και ούτω καθεξής, που ελίσσονταν ακριβώς  από κάτω· τούτα τα πλάσματα, φαντάστηκε σύντομα, έπαιζαν αμπεμπαμπλόμ με τα τέσσερα ζευγάρια πόδια – τα δικά τους πόδια, τα ψημένα και ζουμερά. Και σύντομα ο τρόμος έγινε αφηρημένος και τον μετρίασε μια ιλαρή διάθεση απέναντι στο νερό που τον στήριζε με το βάρος του, απέναντι στην τρελή απόσταση απ’ τον γιαλό, απέναντι στον ορίζοντα που, κοφτερός και ευθύς σαν ξυράφι, προσπαθούσε παρ’ όλα αυτά να του στείλει ένα τρομερό μήνυμα σχετικά με την καμπυλότητα της Γης.
Κατά τα φαινόμενα υα κολυμπούσαν ως την Αλβανία και τις χρυσές της άμμους. Όμως πρώτα η Σεχραζάντ έκανε μεταβολή, ύστερα η Λίλι και μετά ο Κιθ· κι όταν τελικά έσυρε το μεγάλο του βάρος έξω από το νερό (ήταν σαν να κατέβαινε από το τραμπολίνο), η Γκλόρια ήταν ακόμα εκεί έξω, πολύ, πολύ μακριά, μια μαύρη κουκίδα στο πρασινωπό μπλε.
«Γύρισε» είπε η Σεχραζάντ. «Νομίζω ότι γύρισε».

Η Διαθήκη της Μαρίας

Μετά τη σταύρωση του γιου της, η Μαρία καταφεύγει στην Έφεσσο όπου κρύβεται φοβούμενη για την δική της ζωή. Όταν  ξεκινά η αφήγηση τα χρόνια έχουν περάσει, είναι πια μια ηλικιωμένη γυναίκα που περιμένει το θάνατο σαν λύτρωση. Δύο άνδρες την επισκέπτονται συνέχεια και την αναγκάζουν να διηγείται ξανά και ξανά την ιστορία της – πως βίωσε τις τελευταίες μέρες του γιού της (που παραμένει χωρίς όνομα μέχρι το τέλος), να δίνει τη δική της μαρτυρία ώστε να μπορέσουν αυτοί να την ξαναγράψουν για ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

Ένα λεπτό βιβλιαράκι μόλις 104 σελίδων, μ’ ένα υπέροχο εξώφυλλο, το ξεχώρισα αμέσως ανάμεσα στα αρκετά που είχε ο Μανώλης μαζί του στις μίνι διακοπές μας. Άρχισα να το διαβάζω μόλις το έπιασα στα χέρια μου και στην ουσία το ξανάφησα μόνο αφού είχα διαβάσει και την τελευταία του λέξη. «Η Διαθήκη της Μαρίας» είναι η ιστορία που ξέρεις ήδη, ειδωμένη με μια άλλη ματιά, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι άλλο, πολύ πιο μεγάλο και μοναδικά δυνατό. Εϊναι λάθος η αναφορά  στη θρησκευτικότητα των προσώπων και ο χαρακτηρισμός τους μέσα από αυτή. Ο γιος της Μαρίας -κι όχι της Παρθένου- είναι ο Ιησούς, όχι ο Χριστός κι αυτή είναι η βάση στην οποία πατάς για ν΄αντιληφθείς το μεγαλείο του κειμένου που έχεις στα χέρια σου.

The Imitation Game: βρες τις διαφορές

Συνήθως δεν τα προσέχω αυτά, πατάω ένα link, ψάνω στο youtube κι ότι βρω βλέπω. Σήμερα έτυχε να σκάσουν 2 tweets συνεχόμενα στο timeline μου, από τον ίδιο χρήστη και πρόσεξα τη διαφορά στον τίτλο:

The Imitation Game – Official UK trailer

Αμέσως τραβάει την προσοχή σου με μια φράση. Θέτει χρονικό πλαίσιο, εκθέτει τη σοβαρότητα με άλλη μία φράση. Εξηγεί τι πραγματεύεται· όλα αυτά σε λιγότερο από 40 δευτερόλεπτα. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία.  Αμφισβήτηση. Επιτυχία;

The Imitation Game – Official trailer US

Βομβαρδισμοί, καταφύγια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, ερείπια. Δύο ίδιες σκηνές εκθέτουν τη σοβαρότητα κι εξηγούν τι πραγματεύεται η ταινία. Cue οι ερπύστριες που συνθλίβουν ένα κράνος. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Βρετανικό χιούμορ. Ταληράκια. Ρομαντικό ενδιαφέρον (;;) Ταληράκια και πάλι. Ο πρώτος υπολογιστής (με μεγάλα γράμματα στην οθόνη σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε). Ο αμφισβητίας που γίνεται φίλος (spoiler alert). Κι άλλα ταληράκια για την υπόθεση. Κατασκοπία; Υποψίες ομοφυλοφιλίας, σοκ! Κι άλλες βόμβες.

Εσείς ποια ταινία από τις δύο θα θέλατε να δείτε;
Drama queen mode on, αλλά φοβάμαι ότι σιγά σιγά ο Χάρβεϊ Γουέινσταϊν θα καταστρέψει ότι αγαπάμε στον κινηματογράφο.

Το πρώτο κεφάλαιο

Έχω ένα βίτσιο και πριν 5 μέρες που έσκασε ένα newsletter από ένα εκδοτικό οίκο στο inbox το άνοιξα κι ας είχε τίτλο «το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά», και μέσα είχε link για το πρώτο κεφάλαιο, και το πάτησα, και το τύπωσα γιατί ήταν 40+ σελίδες και προχτές που είχα τις μαύρες μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, κι αφού είδα 8 επεισόδια Elementary και είχε πάει 3 τη νύχτα, έπιασα να το διαβάσω μπας και ξεραθώ, από τα γέλια ή από την κούραση δεν ξέρω, και ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα κάτι της γνωστής «συγγραφέως» και αλήθεια δεν το πίστευα, αν δεν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια, κανείς δεν μπορεί να σου μεταφέρει μια ρεαλιστική εικόνα, διαβάζεις και το στόμα σου χάσκει όλο και περισσότερο και λες δεν είναι δυνατόν, αποκλείεται, κάποιο λάθος έχει γίνει.

Κάνε ότι θες, κι εγώ έχω μισό ράφι τσίκλιτ για τις δύσκολες ώρες όπως προχτές, αλλά εκτός από μισό ράφι έχω και γνώση τι διαβάζω, κι ούτε θα σου προτείνω ποτέ να διαβάσεις κανένα, κι ούτε θα μιλάω γι’ αυτά όταν μιλάω για βιβλία,  κι ούτε θα βάλω και πέντε αστέρια στον Νταν Μπράουν, που τον κατεβάζω και παράνομα να ξέρεις, έχω κι αυτό το συνειδησιακό άλλοθι της πλάκας αλλά δεν είναι αυτό το πόιντ μου, σάμπως έχω πόιντ νομίζεις, απλά έχω λαλήσει και είναι και ώρα να σου δείξω γιατί:

Fuck the poor

 

#blogoscars 2014 – TAINIΕΣ

20. The Counselor
19. Inside Llewyn Davis
18. Filth
17. Captain Phillips
16. Philomena
15. American Hustle
14. Mud
13. Short Term 12
12. Ain’t Them Bodies Saints
11. The Great Gatsby
10. Prisoners
9. Dallas Buyers Club
8. The Wolf Of Wall Street
7. Gravity
6. La Grande Bellezza
5. The Selfish Giant
4. Nebraska
3. Before Midnight
2. All Is Lost
1.  

*κάτω αριστερά spoiler για του χρόνου!
photo by mckork

#blogoscars 2014 – Γυναικείος ρόλος

Julie Delpy μένεις εκτός δεκάδας γιατί δεν θέλω να γίνω σαν την Celine όταν μεγαλώσω.

10. Jennifer Garner – Dallas Buyers Club
9. Julia Roberts – August: Osage County
8. Rooney Mara – Ain’t Them Bodies Saints
7. Brie Larson – Short Term 12
6. Dame Judi Dench – Philomena
5. Empress Emma Thompson – Saving Mr Banks
4. Tilda Swinton – Only Lovers Left Alive
3. Amy Adams – American Hustle
2. June Squibb – Nebraska
1. Cate Blanchett – Blue Jasmine (και η γκαρνταρόμπα της)

short link http://wp.me/pTiK1-76x

#blogoscars 2014 – Ανδρικός ρόλος

Σφαγή, κανονικό μακελειό με την αλλαγή των κανόνων φέτος. Ελπίζω να συνέλθετε γρήγορα εκεί στην οργανωτική ομάδα και του χρόνου είτε να επαναφέρετε τη βου κατηγορία, είτε να αυξήσετε τις ψήφους σε τουλάχιστον 15. Τουλάχιστον δεν έχω δει σε καμία λίστα τον Τζόνα Χιλ. Κάτι είναι κι αυτό.

10. Tom Hanks – Captain Phillips

9. Tom Hollander – About Time

8. Jared Leto – Dallas Buyers Club

#blogoscars 2014 – Σκηνές

10. ‘truth has no temperature’ (The Counselor)

9. ‘I’ve never seen anything like it’ (The Great Gatsby)

8. on your feet (Gravity)

7. ♪’every way you look at it you lose’♪  (The Wolf of Wall Street)

#blogoscars 2014 – Σκηνοθεσία

#blogoscars 2014 – Σενάριο

I hate Space!
10. Gravity

There ain’t nothin’ out there can kill fuckin’ Ron Woodroof in 30 days
9. Dallas Buyers Club

Grief is worthless
8. The Counselor

Sell me this pen!
7. The Wolf of Wall Street

I was destined for sensibility
6. La Grande Bellezza

Look, kid, we can’t always save the day. All right? We’re just cops. Janitors.
5. Prisoners

FUUUUUCK!
4. All Is Lost

But if you want true love, then this is it. This is real life. It’s not perfect, but it’s real. 
3. Before Midnight

I never knew the son of a bitch even wanted to be a millionaire! He should have thought about that years ago and worked for it!
2. Nebraska

How can you have lived so long and still not get it?
1. Only Lovers Left Alive

*Αυτό που ήθελε πραγματικά  θα ήταν να μπορεί να ψηφίσει #1 το True Detective*

short link http://wp.me/pTiK1-75v

#blogoscars: Πατάτες και Ντομάτες, the 2014 Edition

*Σηκώθηκε 6 το πρωί, γεμάτη όρεξη να γράψει για τα blogoscars. Ψέματα. Πρέπει να είναι στο γραφείο στις ΟΚΤΩ και βρήκε ευκαιρία να γκρινιάξει*

Με ένα μαγικό τρόπο, ενώ η προετοιμασία ξεκίνησε νωρίς, έφτασε πάλι τελευταία στιγμή, προέκυψαν ένα σωρό υποχρεώσεις και η λίστα με τις ταινίες που θα έπρεπε να έχω δει, είναι σχεδόν τόσο μεγάλη όσο η λίστα των ταινιών που είδα. Δεν βαριέσαι…

Τι με απογοήτευσε τη χρονιά που πέρασε; Φέτος μόνο μια κατηγορία: ταινίες που δεν άγγιξαν το hype τους.

The Place Beyond The Pines
Το βρήκα αδιάφορο. Δεν θυμάμαι καν να σας περιγράψω γιατί είναι σ’ αυτή τη λίστα. Επίσης, Bradley Cooper ξυρισμένος!!!

The Hypnotist
Είναι στη λίστα για να σας διηγηθώ μια ιστορία. Το είδα που λέτε σε μια πτήση και συνέβη το εξής περίεργο: Κάθε τέταρτο το σταμάταγα, κοιμόμουνα για μισή ώρα, ξαναπάταγα το play, έβλεπα άλλο ένα τέταρτο, μισή ώρα ύπνος και ούτω καθεξής. Με το ρολόι.

#blogoscars 2014: Top 3 -Are we human?

Carrie/ Filth/ Upstream Color

#blogoscars 2014: Top 3 -Μπίτσιζ

The Hunger Games: Catching Fire/ The Conjuring/ Only God Forgives

#blogoscars 2014: Top 3 -Renaissance

Carrie/ Only God Forgives/ La Grande Bellezza

#blogoscars 2014: Top 3 -Cheers

The Wolf of Wall Street/ Much Ado About Nothing/ Before Midnight

#blogoscars 2014: Top 3 -Mother Earth

12 Years A Slave/ Prisoners/ Gravity