Christmas «to do» list

Από το Γκλουλτουρομπλόγκ του Μανώλη, δεν γινόταν να μην το αναδημοσιεύσω!

Till death do us part

Γιατί σήμερα; Είναι λέει μέρες αγάπης.  Ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Και τι είναι αγάπη; Πόσο αντέχει;  Εξαρτάται. Από τι; Τείνω να πιστέψω από το τι πάστα ανθρώπου είσαι. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για τα ίδια.

Και άραγε που πάει όταν χάνεται; Για μερικούς δεν χάνεται ποτέ. Αλίμονο σε  ‘μας τους υπόλοιπους.

Εσαεί

Μου πήρε καιρό να το τελειώσω, αν και είναι μόνο (;) 278 σελίδες. Το έπιανα, το άφηνα· το ξέχναγα, το θυμόμουνα. Σου έχει συμβεί να σε συνεπαίρνει τόσο πολύ ένα μυθιστόρημα ώστε να το διαβάζεις λίγο λίγο κάθε φορά, για να μην τελειώσει;

Έρωτας, θάνατος, πάθος, θέατρο, απώλεια, ο Άμλετ, θάνατος, αγάπη, συνειδησιακή κρίση στη Βικτωριανή Αγγλία, τρένα, υστεροφημία,  ο Δαρβίνος, απιστία, ένας ιχθυόσαυρος και θάνατος. Πως δένουν όλα αυτά; Εύκολα αν μιλάμε για το «Ever After», του Graham Swift. Ένας Ακαδημαϊκός, κάθεται μόνος του στο δωμάτιο του Κολλεγίου του και θυμάται τους ανθρώπους που έχει χάσει. Την παιδική του ηλικία στο Παρίσι, την πληθωρική μητέρα του, την μυστηριώδη φιγούρα του πατέρα του, τον ορμητικό νεαρό πατριό του. Μέσα από τις αναμνήσεις αναδύεται ένα τρυφερό πορτραίτο της σχέσης του με την ηθοποιό σύζυγό του. Μακρινοί πρόγονοι εισβάλουν στην αφήγηση και κάνουν το σήμερα ακόμα πιο επείγον.

 

Η μυστική ζωή μιας γάτας

και μια παρατήρηση…

Αν προσθέσεις τη φράση «and not a single fuck was given that day» στο τέλος κάθε ποιήματος του Walt Whitman, το καταλαβαίνεις καλύτερα.

Σχεδόν τυχαίο παράδειγμα:

The Calming Thought of All
That coursing on, whate’er men’s speculations,
Amid the changing schools, theologies, philosophies,
Amid the bawling presentations new and old,
The round earth’s silent vital laws, facts, modes continue.
And not a single fuck was given that day.

—Walt Whitman

♪ Somewhere beyond the sea ♫♪

Τα ταξίδια είναι πολύ προσωπική εμπειρία. Με όσους φίλους κι αν συνταξιδεύεις οι προσλαμβάνουσες είναι μόνο δικές σου.  Δεν μπορείς να τις περιγράψεις, δεν μπορείς να τις εξηγήσεις. Μερικές φορές προλαβαίνεις να τις φωτογραφήσεις.  Αλλά και πάλι δεν είναι το ίδιο.

Εκτός από το κλασσικό skyline, το άγαλμα της Ελευθερίας, το περίφημο τριγωνικό κτήριο Flatiron και το Empire state, υπάρχουν πολλά μικρά -διαφορετικά για τον καθένα- που όλα μαζί διαμορφώνουν την εμπειρία «Νέα Υόρκη».

Το πιο πετυχημένα αστείο t-shirt ever!

Απαιτήσεις

Αν δεν είσαι κάπως έτσι όταν σηκώνεσαι το πρωί από το κρεβάτι, don’t even bother.

shortlink http://wp.me/pTiK1-6yB

It takes a fangirl to know a fangirl

Στο (άμεσο;) μέλλον θα ασχοληθώ με την «ψυχολογία του fan» δημοσιεύοντας αποσπάσματα από το βιβλίο που τα έχει πει όλα για το θέμα -stay tuned. Έως τότε ένα μικρό δείγμα του πόσο δημιουργικός μπορείς να γίνεις, που μπορεί να σε οδηγήσει η αγάπη και η φαντασία (και η τρέλλα και η ανισορροπία κ.α. τέτοια ωραία).

Υπάρχει ένας λογαριασμός tmblr με τον άκρως επεξηγηματικό τίτλο «Ιs Ryan Gosling Cuter than a Puppy?» Σε ορισμένες περιπτώσεις η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζετε (ότι κι αν νομίζετε).

Μόνο ο Χεσούς μπορεί να μας σώσει!

via Dangerous Minds

http://wp.me/pTiK1-6yl

Φόβος

Μέρες τώρα περνάω το βλέμα μου στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, προσπαθώντας να θυμηθώ και  να εντοπίσω  κάποιο απόσπασμα που να αναφέρεται στο φόβο (είπαμε, την καθημερινότητά μου σχολιάζω, έτσι «αυθαίρετα» και συγκεκριμένα διαλέγω τα θέματα). Ακόμα δεν μπόρεσα να βρω κάτι, και επ’ αυτού επιφυλάσσομαι. Μέσω ενός λινκ που πόσταρε ο Ηλίας Κυριαζής  όμως, βρήκα αυτά τα υπέροχα σχέδια.  Κάτι τόσο αθώο όπως μια παιδική ζωγραφιά μετατρέπεται από έναν επαγγελματία σε μια εικόνα τρομακτική. Κάντε τις αναγωγές που θέλετε, όπως έκανα κι εγώ τις δικές μου. Στην ανάγκη αφαιρέστε την λέξη «επαγγελματίας».

Το συγκεκριμένο πρότζεκτ που ονομάζεται «Monster Engine» (και δυστυχώς το λινκ του μου απαγορεύει για κάποιο λόγο την πρόσβαση), ξεκίνησε όταν ο καλλιτέχνης – κομίστας Dave DeVries  αναρωτήθηκε κοιτώντας τις ζωγραφιές της μικρής του ανηψιάς πως θα ήταν αυτές αν πρόσθετε χρώμα, υφή και σκίαση για να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο αποτέλεσμα.

Ένα ποίημα

Ξεφυλλίζοντας ένα από τα δεκάδες σημειωματάριά μου, διάβασα ένα ποίημα. Νομίζω ότι θυμάμαι που το βρήκα, γιατί κάθησα και το αντέγραψα, αλλά για ένα περίεργο λόγο, δεν έχω σημειώσει ούτε τον τίτλο, ούτε το όνομα του ποιητή. Το ίντερνετ δεν βοήθησε. Εσύ;

There are constants in living
Truths intertwined~
Patterns of colour
Intersected with time

Η φρυγανιά

Αποφάσισα  να έχω πάντα μια φρυγανιά στην τσάντα μου. Δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να τη δαγκώσεις.

«Αντίο. Αντίο», είπε η Ρέητσελ. Λες και μια φορά δεν ήταν αρκετή.

Λες και θα το μπέρδευα με κάποιο συνηθισμένο πρωί, ένα από αυτά τα κοινά αλλά όχι και τόσο συχνά πρωινά που δεν είχα υπηρεσία και μπορούσα να απολαμβάνω την πολυτέλεια να πίνω αργά και με την άνεσή μου τον καφέ μου, ενώ εκείνη έτρεχε να προλάβει τη δουλειά. «Όχι, μη σηκώνεσαι». Ένα φιλί από μακριά. Θα στεκόταν μια στιγμή εκεί, έτοιμη, στην πόρτα της κουζίνας κι εγώ θα σκεφτόμουν ότι σε μισή ώρα περίπου θα έμπαινε στην τάξη της -«Καλημέεερα, κυρία Γουέμπ»- και κανένας τους δεν θα φανταζόταν πως λίγο πριν στεκόταν σ’ ένα άλλο κατώφλι, ενώ ένας άντρας με ρόμπα, αλείφοντας φρυγανιές με βούτυρο, είχε ξεπροβοδίσει αυτή στο σχολείο.

Τυραννόσαυρος

«Ήθελα μόνο να σε βλέπω. Δεν ήθελα να σε γνωρίσω, γιατί ήξερα πως δεν ήσουν τέλεια.»

ΥΓ: Συγκλονιστικός ο Peter Mullan. Mε τσάκισε.